Tien jaar verder (en de fysio?)

Deze week is het tien jaar geleden dat mijn vader overleed. Onze oudste was tien weken oud en ons leven stond op z’n kop. Het was een tijd vol adrenaline, verdriet, luiers en ziekenhuislucht. Op paps tiende sterfdag keek ik met mijn moeder terug op die intense periode. Met dankbaarheid voor de zorg die hij kreeg en diepe bewondering voor de intensive care-verpleegkundigen. We moesten weer giechelen om het lot van de arme fysiotherapeut. Je kent die mop wel over de dokter die zelf de slechtste patiënt is? Nou, onze dokter mocht er dan slecht aan toe zijn, maar wist nog steeds precies hoe hij iemand met een paar woorden zijn aura uit kon kegelen. Subtiel als een betontegel. Exit fysio.

De tijden daarna waren verdrietig en hectisch, en alle ‘eerste keren’ pijnlijke herinneringen: de eerste kerst zonder, zijn verjaardag zonder jarige, onze verjaardagen, kleinkindmijlpalen. Na dat eerste jaar werd het minder rauw, alsof er een dun laagje eelt over het verdriet kwam. Nog steeds gevoelig, maar niet meer elke keer open. En nu, tien jaar later, mis ik hem nog steeds. Ik denk bijna dagelijks aan hem, maar er valt niet meer op de onverwachtste momenten een rotsblok van rouw op me. Zoals tijdens een tariefonderhandeling een paar maanden na zijn dood (Lol. Een erg goedkope dag voor het bureau), of bij de geur van een sigaartje rond half zes, of zijn favoriete muziek tijdens een meditatieworkshop. Discreet proberen te verdrinken in een verdriet-tsunami is niet geniaal voor je zen.

Ik heb geleerd dat hetzelfde geldt voor het leven: het is verleidelijk om maar dóór te gaan en geen tijd te geven aan rouw. Iets waar ook ik goed in ben. Maar, hoe eng ook, het is beter om stil te staan, te voelen, te kijken naar wat er gebeurde. Als je ook de rottige gebeurtenissen durft aan te kijken, begint het helen. Niet leuk, wel waar.

Tijdens mijn spirituele ontwikkeling merkte ik dat ik soms overledenen kan zien, in iemands aura. Helaas niet mijn eigen vader (misschien een kosmische ‘te dichtbij’-regel?). Gelukkig heb ik daarvoor een vriendin die een medium is. Onzin, kun je denken, maar als iemand ineens precies praat als jouw vader -met zijn precieze, puntige manier van spreken die zij niet heeft gekend- dan weet je: er is meer tussen hemel en ziekenhuisbed.

Zelf heb ik inmiddels een andere manier gevonden om contact te maken met overledenen: via een Levensbrug-afstemming. Een geschreven reading die ik maak met een foto van een overledene. Ik schrijf op wat diegene nog wil laten weten: antwoorden op vragen, herinneringen, troostende woorden. Een brief van daar naar hier. Je ontvangt het per mail, zodat je het op je eigen tempo kunt lezen en laten landen. Het is mijn manier om een beetje licht te brengen in de donkerte van rouw.

Meer informatie vind je op craandijk.com.
Liever gesproken contact? Neem dan contact op met Bernadetta Maas.